Afscheid van een reisgenoot
In mijn blogs probeer ik je vaak andere inzichten te geven, te leren en te overdenken. Met oog op de toekomst. Deze blog gaat over iets heel persoonlijks en blikt terug in het verleden. 15 jaar lang reisde ze met de auto overal mee naar toe. De laatste grote reis was met het vliegtuig en voor mij veel spannender dan voor haar, bleek achteraf. We stonden bekend als “dat stel met dat kleine bruine hondje” Omdat ze altijd bij ons was, werd ze ons handelsmerk. Maar voor ons was zij gewoon onze hond.
Pup
In 2006 verhuisden we van Den Haag naar Brabant. Omdat we uit de stad vertrokken vonden we dat het tijd werd om ook weer een hond te nemen.
Vanuit mijn ‘vak’ kende ik vele rassen maar welke paste ons nu het beste. Uiteindelijk besloten we te kiezen voor een Border Terriër en lieten we ons op een wachtlijst zetten. Door mijn achtergrond kreeg ik voorrang en in no-time konden wij komen kijken naar een nestje van 4 weken oud en had ik de keuze uit 6 teefjes.
Begin juni kon ik richting Vortum-Mullem om onze nieuwe huis- en later reisgenoot op te halen. Het viel niet mee om de ‘juiste’ te kiezen. Ze moest niet te brutaal maar ook niet te onderdanig zijn. Uiteindelijk viel mijn keuze op de pup die zich weinig van mij aantrok en net zo lief haar eigen gang ging. Onderweg naar Den Haag moest ik een naam verzinnen maar toen Sven 4 dagen later terugkwam van een lang weekend weg had ik nog steeds niets verzonnen dat bij haar paste.
Op de 5de dag als “hond zonder naam” kwamen we op Cato, om toch het toch iets chiquer te maken schreven we het als Cateau.
Onze twee katten Setengah Mati en Lucifer hadden de kleine pup meteen geadopteerd. Lucifer ontfermde zich met zijn 10kg meteen over de pup van nog geen 3kg. Cateau had al snel door dat Lucifer eerst van haar voer begon te eten en dat zij daarna mocht voor de restjes en dat wanneer Lucifer in de hondenmand lag ze er wel bij mocht maar wel stil moest liggen.
Met het spelen maakte de kat duidelijk hoe ver Cateau kon gaan, kortom onze kleine pup kreeg een parallelle opvoeding van de katten en hier hebben we altijd profijt van gehad. Cateau heeft nooit fel op katten gereageerd.
Haar eerste trip was naar de Pfalz voor de wijnfeesten. Hier maakte ze kennis met kamperen, wachten tot we klaar waren met wijnproeven en drukke menigten. Dat was belangrijk want er zouden nog vele tripjes volgen. Ook met andere festiviteiten en bezoeken was ze er altijd bij en bleef over het algemeen rustig in haar mandje wachten tot we weer tijd voor haar hadden.
Reizen met een hond
De eerste vakantie was naar Italië. Midden in de bergen hadden we een huisje gehuurd met een stuk grond er omheen. Dat leek ons prettig omdat Cateau dan lekker kon rondlopen. En dat deed ze.
Op een dag na een rit naar de kust haalden we haar uit de auto en weg was ze. Uren zoeken en roepen maar niets. Na een poosje begon mij een angstig gevoel te bekruipen dat het lot van de border ook haar was overkomen. Vastgelopen in een konijnen of vossenhol en er niet meer uit kunnen komen. En begin dan maar te zoeken. Tegen de schemer, toen wij de moed begonnen op te geven kwam ze op haar dooie akkertje de tuin binnen lopen. “Stomme hond”,. Moet je dan boos of blij zijn… in ieder geval opvoed technisch belonen.
Een bezoek aan de Ducati fabriek stond ook op de planning maar omdat het warm was kon Cateau niet in de auto blijven. Hoewel het nogal een rare vraag was (vond ik) mocht ze de fabriek in onder voorwaarde dat ze op de arm zat. Gelukkig hadden we geen hond van 40kg.
Tijdens de rondleiding was de hond net zo’n grote bezienswaardigheid voor de werknemers als de productielijnen voor de bezoekers. In de testruimte gaf de gids aan dat het misschien beter was om buiten te wachten met de hond i.v.m. het lawaai. Toch maar geprobeerd omdat ze thuis ook vaak in de garage was wanneer Sven met zijn Duc bezig was. En tot grote hilariteit van de werknemers reageerde Cateau super enthousiast en blij bij het starten van de motor. Sven toch een beetje trots.
Bij het bezoek van het museum stond daar de Ducati Desmosedici waar de GP mee gereden was. Het leek ons grappig om de hond voor de motor te laten poseren dus 1 op de uitkijk en de ander de hond voor de motor gezet en een foto gemaakt. Toen we weg wilde lopen kwam de suppoost naar ons toe, ojee betrapt, en vroeg of hij een foto mocht maken van Cateau voor de Desmo… oookkeeee uuhhhh ja natuurlijk! En in no time stonden er 4 medewerkers om Cateau en de Desmo foto’s te maken.
Noordkaap
De eerste testrit met onze reisauto was ook de eerste grote testrit met Cateau, met bestemming de Noordkaap in Noorwegen. Door de invoerbepalingen was het even spannend of we alles volgens de regels hadden gedaan maar was een goede voorbode voor de toekomstige reizen. Wildkamperen is geweldig met de hond. Ze bleef bij de auto en was druk in de weer met stokken, rommelde wat aan de waterkant of lag onder de auto te slapen. Ze deed het goed en hoewel je soms wel voor een uitdaging kwam te staan hadden we er geen spijt van dat we haar hadden meegenomen.
Logeren
Bij verdere reizen kon ze in het begin altijd bij mijn ouders terecht en later, toen dat niet meer ging, had ze haar vaste adresjes. Ze was er altijd welkom en wanneer we haar wilden ophalen was het vaak een onderhandeling om haar weer terug te krijgen. Hoewel… Zo had de hond bij de hockeyclub zich niet bepaald populair had gemaakt door tijdens de wedstrijd het veld op te rennen en de bal te pakken. Tot haar grote plezier renden 20 meiden achter haar aan om de bal weer terug te krijgen. Cateau kreeg een veldverbod.
Zuid-Amerika
Bij het plannen van onze reis door Zuid-Amerika, waar we voor onbepaalde tijd naar toe zouden gaan, kwamen we op de vraag: wat doen we met Cateau van 13 jaar? Uit logeren met risico dat de oppas haar zou moeten laten inslapen of we nemen haar mee met alle beperkingen en de vraag hoe ze het gaat doen? Zoals met veel keuzes heb je soms heb je maar 1 reden nodig om het wel te doen tegenover 10 andere om het niet te doen.
En dus ging Cateau mee naar Zuid-Amerika. Met in ons achterhoofd dat ze de reis niet zou overleven maar dan in ieder geval bij ons was. De vlucht vonden wij spannender dan zij en ook de douaneformaliteiten bezorgden mij behoorlijk wat buikpijn …wat als er iets niet klopte… maar Cateau zat geduldig te wachten tot ze eindelijk na 15 uur mocht plassen.
Bij ons verblijf van ruim 2 weken in Buenos Aires en Montevideo werden we niet behandeld als toerist, want welke toerist uit Europa neemt nu zijn hond mee op vakantie? Wat soms erg grappig was. Hoewel we voor grensovergangen wel het een en ander moesten regelen hebben we nooit problemen gehad met de hond. En door haar maat en gedrag mochten we vaak ergens overnachten ondanks dat het verboden was voor honden.
In Brazilië maakte ze kennis met apen, miereneters en vogelspinnen. Een goede reminder dat zij het gevaar niet kende en dat wij voor twee moeten opletten.
In de Pantanal moesten we niet alleen uitkijken voor kaaimannen en slangen maar ook voor jaguars. Dus ja, hoop je dan wel of niet dat je een jaguar ziet?
Een jaar reizen, in een auto leven met een hond en met alles wat je doet ook in het belang van het dier moet zijn maakte dat we een nog hechtere band met Cateau kregen. Dat ze niet alleen maar voor ons plezier mee was, ze was echt opgeknapt tijdens het reizen; levendiger, actiever en weer super alert.
Krakkemik
Maar goed het bleef een oude hond. En nu 15 jaar nadat ik haar gehaald had ging het echt niet meer. Geen acute ziekte helaas, maar langzaam verslechterende neurologische, problemen. Het moment om te beslissen dat het niet meer “hond waardig” was bleef een moeilijke. Maar een schrale troost was dat het nooit makkelijker zou worden en dat een hond in het “nu” leeft. Als hij zich nu niet goed voelt of pijn heeft denkt hij niet: maar morgen gaat het waarschijnlijk beter of ik wil nog de verjaardag meemaken.
Stil
Het blijft een groot gemis bij veel dingen die je doet: thuiskomen, sleutels pakken, jas of schoenen aantrekken. Normaal staat dan dat kleine bruine hondje naast je vol enthousiasme: wat gaan we doen?
Het voelt echt als afkicken. Het liefst ren ik naar de fokker om weer een kleine pup te nemen. Maar mijn verstand zegt nee. We willen weer verder met reizen en het is (verstandelijk) makkelijker om zonder hond te reizen. En nu met alle coronapups (ja dat bestaat echt) kan je bijna met geen goed fatsoen een pup nemen. Dus even doorbijten en wennen aan het idee dat het niet meer uitmaakt hoe laat je thuiskomt en dat we voor het slapen gaan niet nog de hond hoeven uit te laten. En hoewel ik vaak zeg doe wat je hart je ingeeft, deze keer heeft het verstand gewonnen en dat is goed.
Je hebt niks aan het verlengen van het afscheid. Je verlengt niet de aanwezigheid maar het vertrek
-Elizabeth Bibesco
