Uit je hok

Erbij Horen

Als kind is het belangrijk om ‘ergens’ bij te horen. Je kan je identiteit erop afstemmen, je bent sterker in een groep en veiliger tegen pesten. Onzekerheid is hier een grote factor omdat alles nog ontdekt en gevormd moet worden. Later wanneer we volwassen zijn en meer onze eigen keuzes maken is het makkelijker om ‘de groep’ los te laten. Toch, met name wanneer iemand onzeker is, voelt het erg fijn om je identiteit af te meten in dat ene hokje met mensen met dezelfde interesse. Vaak zie je in zo’n hokje dat er een soort wedstrijd is van wie er het beste in dat hokje past. Deze mensen zijn vaak te herkennen aan grootspraak en/of praten negatief over andere hokjes. Mogelijk dat dit gevoed wordt door overmoed of onzekerheid. Maar vaak leidt dit binnen de groep tot onrust want wanneer jij niet helemaal in het hokje past hoor je er dan ook niet meer bij, en verlies je dan een stukje van je eigen identiteit?

Menselijk

Er is niets vreemds aan dat we ‘ergens bij willen horen’. Dit is door de evolutie ingebakken: alleen ga je het niet redden. En nog steeds is het gevoel van buitgesloten worden zeer onplezierig. Buiten de wetenschappelijke benadering van het buitgesloten voelen is het gewoonweg ook leuk en gezellig om met mensen te zijn die dezelfde denkwijze, tijdsbesteding of ervaring hebben. Daar is dus helemaal niets mis mee.

Hokjesdenker

Ons brein heeft zich zo ontwikkeld dat we onbewust snel inschattingen maken. Dit zorgt ervoor dat we niet over elke situatie hoeven na te denken en elke keer opnieuw een inschatting hoeven te doen. Zodra we iemand ontmoeten krijgen we in een split second een eerste indruk. We plaatsen dan iemand vaak meteen in een bepaalde hoek. Wanneer iemand vertelt dat hij postzegels verzamelt ontstaat daar vaak meteen een beeld bij. Niet echt een avontuurlijk persoon. Iemand die daarentegen een speleoloog is legt zijn leven op de waagschaal, is avonturistisch en is altijd op zoek naar een uitdaging. Maar wat als deze twee tijdsbestedingen door dezelfde persoon worden uitgeoefend? Dat maakt het wel een stukje lastiger.

Ik reis bijvoorbeeld erg graag en ben graag op pad. Maar tegelijktijdig vind ik het ook heerlijk om te huismutsen en in mijn bubbel in Nederland te zitten. Beide doe ik met veel plezier zonder dat ik hoef te wennen, over te schakelen of ongelukkig ben om dat ik het één doe en het ander wil. Ik geniet optimaal als we met onze 4×4 expeditie auto door onherbergzaam gebied in Zuid-Amerika rijden maar ook wanneer we een roadtrip van hotel naar hotel in de cabrio maken. Leg dat maar eens uit aan iemand.

Hokjesdoener

Het hokjes denken sluipt er al snel in, het logische vervolg is dat je dan ook gaat doen wat bij je eigen hokje past. Op zich natuurlijk helemaal geen probleem. Toch kan het op sommige momenten gaan frustreren ondanks dat je het zelf in de hand hebt. Je wilt graag in hokje x passen. Het voelt fijn om een plekje te hebben, in dat hokje, met mensen die ook in dat hokje zitten en ogenschijnlijk helemaal happy en ok zijn met dat ene hokje. Je voelt verwantschap en saamhorigheid. Iets wat we als kuddedier graag hebben. Maar wat als je iets gaat doen of denkt wat totaal niet past bij dat hokje?

Hoe leg je uit dat er ook een leven en leuke dingen buiten dat hokje zijn? Plotseling voldoe jij niet meer aan je hok en het hok niet meer aan jou.

Je kan je schouders optrekken en denken “who cares” zolang ik maar doe of ben wat bij mij past. Dat is geweldig als je er zo in zit en heeft deze blog je niet zoveel te bieden. Het komt het ook heel vaak voor dat mensen zich niet zo zeker voelen en  zich dan juist gaan afzetten tegen alles buiten het hokje. Vóór een ander je veroordeel omdat je “anders” denkt, of dat je al bij voorbaat denkt dat een ander je gaat veroordelen, ga je zelf al vast negatieve uitspraken doen over andere hokjes en je verontschuldigen dat je eigenlijk helemaal niet buiten het hokje plezier wilt hebben. Met als gevolg dat je jezelf in de weg zit en jij je ongelukkig voelt.

Hokjeshopper

Je kan dus eigenlijk wel vaststellen dat we ons comfortbel voelen wanneer we erbij horen. Maar dat het lastig wordt wanneer we niet meer of niet helemaal aan de voorwaarden van het hokje voldoen. Het gevoel van uitsluiting ligt op de loer. Een gevoel dat zoals gezegd al snel optreed. Toch is er een keuze.

Wanneer je bij jezelf nagaat wat jij nu echt leuk vindt, ongeacht of het nu zo hoort, en doet wat bij je past is het makkelijker om te gaan hokjes hoppen. Als je dat lukt, dan is het veel makkelijker om in de andere hokjes te in te passen omdat je identiteit niet van dat ene hokje af hangt. Bovendien wanneer jij je goed voelt over waar je mee bezig bent ben je minder gevoelig voor wat anderen zeggen.